Spaarne Werkt helpt mensen op weg naar betaald werk. Wat werk precies voor hen betekent, vertellen ze zelf in deze interviewserie. Lees hier het verhaal van Malika Belhimer (55 jaar).
“Mijn werk maakt me blij!”
De liefde bracht Malika Belhimer (nu 55 jaar) naar Nederland, maar meteen werken in haar oude beroep als tandartsassistente zat er niet in. Haar diploma’s uit Marokko waren hier niet geldig en moesten opnieuw behaald worden. Terwijl ze daarvoor studeerde, werkte ze via uitzendbureaus.
Toen strandde haar huwelijk, wat Malika buitengewoon veel stress opleverde. Ze zette alle zeilen bij en ging werken als schoonmaakster bij een groot schoonmaakbedrijf, waar ze een vast contract voor 15 uur per week kreeg. “In de praktijk werkte ik langer, door het vervangen van collega’s bij ziekte of vakantie. Schoonmaken is zwaar werk, maar ik werkte daar tien jaar met veel plezier. Toen kreeg ik een zwaar bedrijfsongeval.”
Malika Belhimer viel tijdens haar werk van de trap en werd afgevoerd naar het ziekenhuis. Naast lichamelijke klachten door de val, hield ze er een flinke hersenschudding aan over. “Na een herstelperiode van zes maanden, begon ik weer voorzichtig met het opbouwen van mijn werkuren. Dat ging niet echt goed, want ik bleef lasthouden van concentratieverlies en geheugenverlies.”
Nog altijd herstellende sloeg het noodlot opnieuw toe. Een jaar na haar val van de trap werd ze in de auto van achteren aangereden. Een nog zwaardere periode volgde. “Door de aanrijding verergerden mijn klachten. Ik heb altijd pijn in mijn rug en schouders, vaak hoofdpijn en ook slaap ik slecht. Het lukt niet meer om terug te keren naar mijn oude werkzaamheden, want dat is te belastend.”
Via de bedrijfsarts kwam ze in contact met Karin Jansma van Spaarne Werkt, die haar hielp aan een zogenaamde beschutte werkplek binnen de muren van Spaarne Werkt. “Zij belde me op om te zeggen dat het contract rond was en één dag nadat ik het contract had getekend, mocht ik al komen werken. Het is fijn om weer te werken, want altijd thuis zitten is niet goed voor me. Mijn werk maakt me blij. Ik doe licht werk, zoals wasgoed opvouwen, stickers plakken op flesjes handgel of bestek rollen in een servet. In mijn eigen tempo en de radio staat gezellig aan.”
Ondanks alles toont Malika veerkracht en kijkt ze vooral naar wat wel lukt. Bovendien kan ze rekenen op de steun van haar oudere zus, die in Beverwijk woont. “Ze komt naar mij toe om samen boodschappen te doen, want ik kan niet tillen. Ook helpt ze met het voorbereiden van maaltijden en eten we daarna samen.”
Malika geniet ook van haar appartement in Haarlem, waar ze echt tot rust kan komen. “Ik ben stressgevoelig en trek me terug om bijvoorbeeld een film te kijken. Mijn moeder woont in Marokko en haar bel ik vaak, maar niet lang, want dat is te vermoeiend.”
Hoe ziet zij de toekomst? “Ik hoop te mogen blijven werken, in een aangepast tempo, en ook dat ik elk jaar naar Marokko kan om mijn zieke moeder en gehandicapte broer te bezoeken. Dat was deze keer niet mogelijk door corona.”
Tekst: Mariëtte Peperkamp
